Je aannames zijn je vensters op de wereld. Maak ze af en toe schoon, anders komt het licht niet binnen. (Asimov / Alda)
In het voorjaar had ik een Canadees gezin te logeren. Terwijl ze aan de ontbijttafel met veel plezier kennismaken met boterhammen met hagelslag roept Luca (10) ineens uit: “Belting is awful, I hate belting!!”. Ik verbaas me want voor zover ik weet wordt er in de familie niet gezongen dus waar haalt hij het vandaan? Dat wil hij mij, ook na wat aandringen, helaas niet uitleggen. Ik realiseer me dat blijkbaar ook kinderen al een sterke afkeur van een bepaald stemgeluid kunnen hebben.
Hoe wij een bepaald stemgeluid ervaren heeft alles te maken met waar je vandaan komt. In welk land en welke regio groeide je op, hoe spreken je ouders en wat voor muziek hoorde je thuis en op school? Dit beïnvloedt niet alleen je oordeel over andermans stem maar zeker ook het oordeel over je eigen stemgeluid.
Ooit had ik een studente die opvallend zacht sprak en zong. Als ze mij bij de deur van het leslokaal gedag zei verstond ik haar nauwelijks. Ze stemde ermee in om aan haar expressiviteit en volume te werken en kon na een tijdje op een volume zingen en spreken dat ik gemiddeld zou noemen. Toen ik haar vroeg hoe dit voor haar was vertelde ze dat dit stemgeluid voor haar ouders onacceptabel zou zijn geweest, veel te brutaal en te weinig bescheiden. Het ontwikkelen van meer expressiviteit en volume bleek voor deze studente dus niet zomaar een zangtechnische opgave, maar een totale herijking van wat zij had geleerd als zijnde normaal en wenselijk. Haar luidere en expressievere stemgeluid voelde voor haar dan ook niet ‘eigen’.
Het bovenstaande leert ons dat het begrip ‘eigen’ met betrekking tot de stem heel betrekkelijk is. Het hangt er maar net vanaf waar je bed staat. Als je tegelijkertijd bedenkt hoeveel er aan een stem te ontdekken, te ontwikkelen en te genieten valt, dan is het jammer om de ideeën die je eventueel over je stem hebt -wat is eigen en wat niet, wat is goed en wat niet – deze ontwikkelingen in de weg te laten staan. Dus mocht je merken dat je blik wat vertroebelt is, ga dan eens lekker “ramen zemen”. Met wat humor, lef en vertrouwen kan je stem een inspiratiebron en interessante vriend voor het leven zijn!
Column Zing Magazine 2018